"دلخوش نبودن" با "دل خوش نداشتن" خیلی فرق میکند
اما هر دو صفات بدی هستند
البته محصول خواست یا نتیجه اعمال خود ماست.
بایگانی
- مرداد ۱۳۹۴ (۱)
- تیر ۱۳۹۴ (۲)
- خرداد ۱۳۹۴ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۴ (۵)
- فروردين ۱۳۹۴ (۱۰)
- اسفند ۱۳۹۳ (۱)
- بهمن ۱۳۹۳ (۲)
- آذر ۱۳۹۳ (۴)
- آبان ۱۳۹۳ (۹)
- مهر ۱۳۹۳ (۱۳)
- شهریور ۱۳۹۳ (۳)
- مرداد ۱۳۹۳ (۱۳)
- خرداد ۱۳۹۳ (۸)
- ارديبهشت ۱۳۹۳ (۱۰)
- فروردين ۱۳۹۳ (۹)
- آبان ۱۳۹۲ (۱۰)
- مهر ۱۳۹۲ (۷)
- مرداد ۱۳۹۲ (۵)
- تیر ۱۳۹۲ (۲۰)
- ارديبهشت ۱۳۹۲ (۱۳)
- فروردين ۱۳۹۲ (۳)
آخرین مطالب
- ۹۴/۰۵/۲۱و ما شهر نشینها!
- ۹۴/۰۴/۱۷هر چه که باشد خوب است
- ۹۴/۰۴/۱۷رضا(ع)....
- ۹۴/۰۳/۱۰خوشبختی در گرو سلامتی
- ۹۴/۰۲/۲۶معمولی شده های غیر معمول
- ۹۴/۰۲/۲۲نگاه به بیرون ننگ است...
- ۹۴/۰۲/۰۲خوشبختی
- ۹۴/۰۲/۰۲عدالت دشوار
محبوب ترین مطالب
- ۹۴/۰۳/۱۰خوشبختی در گرو سلامتی
- ۹۳/۰۷/۱۴روانشناسان به گوش باشند...!
- ۹۳/۱۱/۲۵فقر اخلاقی در بازار کار...
- ۹۳/۰۵/۱۹زندگی برای هیچ...!
- ۹۳/۰۷/۲۳تکرار؛ تمرین نیست...
- ۹۳/۰۷/۲۳خدا را می گویم...
- ۹۳/۰۸/۱۲امتداد گریستن چیست؟
- ۹۴/۰۲/۰۲عدالت دشوار
مطالب پربحث‌تر
- ۹۳/۰۹/۲۷سکوت سخت است انصافا...
- ۹۳/۰۲/۱۵غر زدن کار نیست!
- ۹۳/۱۱/۲۵فقر اخلاقی در بازار کار...
- ۹۳/۰۵/۱۱چرا توجیه؟! بگو اشتباه کردم...
- ۹۴/۰۳/۱۰خوشبختی در گرو سلامتی
- ۹۳/۰۳/۲۶دم خانم ها گرم...
- ۹۳/۰۷/۱۴روانشناسان به گوش باشند...!
پیوندهای روزانه
ما گمان می کنیم او حرمت محترمی را پاس داشته که بی منت می بارد و می باراند؛
او می خواهد بفهماند بی هیچ چشمداشتی برای همان نامردمان نیز می باراند
رحمان "بودن" یعنی چه و ما کجای معامله را کج نوشته ایم.
الهی نصیرمان باش که بشناسیم مسیر درست دیدن را.
سالیانیست در این گنبد دوار همه؛
در پی هیچ دوانند و کسی "هیچ" نشد
خود را به باد زمستانی قصه ها نسپار...
امید که بهار قصه عشقت بیاید از پس سرمای جانگداز این ایام...
امید که بهار قصه عشقت بیاید از پس سرمای جانگداز این ایام...
فراموش شدن بد است،
اما فراموش کردن بدتر است رفیق!!!
خدا را شکر که من فقط بد را تجربه کرده ام
اینجا برای دوست داشتن حد تعیین می کنند
و مجبورت می کنند که بگویی:
"چقدر یا چه کسی را بیشتر دوست داری؟!"
یا از آن بد تر مجبورت می کنند به دروغ بگویی:
"یا تو یا هیچکس دیگه"!
اما من یاد گرفته ام که دل دریاست و خصلتش بینهایت بودن.
یاد گرفته ام که هرکه ذیل خداخواهی قابل تعریف باشد،
باید او را بی نهایت دوست داشت و به او عشق ورزید.
از شنیدن حرفهای مبهم و از گفتن حرفهای صریح به یک اندازه می ترسم
و هر وقت که از این دو حالت لذت می برم، ترسم بیشتر می شود.
تصمیم گرفته ام بیشتر از گذشته آدمها را برنجانم،
اما دیگر با ترس و ابهام حرف نزنم.
یکی از انتقادات ثابتی که از من می شود
صریح بودن بیش از حد من است
حالا فکر کن گفتن این جمله یعنی:
رسیده ام به کجا؛ یا رسانده اندم به کجا!!!
چقدر زجرآور است...
وقتی اطرافیانت گوششان را با دلشان تنظیم کرده اند، نه با هدف تو.
یعنی چیزی برداشت می کنند که دلشان میخواسته بشنوند.
و چه زجرآورتر...
وقتی می گویند: خودت گفتی...
کسی می داند چه باید کرد؟؟؟
هرچه در ذیل خدا خواهی نباشد باطل است...
اگرچه عنوانش عمود دین باشد...
بقا در تقواست...
اگر از تقوا کوتاه بیاییم عبرت آیندگان خواهیم شد!!!